Parshat Ki Teitzei staat vol met geboden, heel veel geboden. Maar deze keer zullen we slechts een klein deel ervan behandelen, namelijk die geboden die belangrijke ethische implicaties hebben.
Ten eerste: het belang van de spraak. De Tora leert:
"Wanneer je een gelofte doet aan Adonai, je God, wees dan niet traag om die na te komen. want Adonai, je God, zal het zeker van je eisen en je zult anders schuldig bevonden worden aan zonde."
Met andere woorden, een persoon is verplicht om zijn geloftes na te komen. Spraak is inderdaad een serieuze zaak. Aan de ene kant kan gezegd worden dat spreken voor een mens heel makkelijk is om te doen! Het kost nauwelijks moeite om woorden uit onze mond te laten komen. Toch wordt de spraak, als een essentieel aspect van de menselijke natuur, als zo ernstig beschouwd dat de Tora zelfs waarschuwt dat het niet nakomen van een gelofte een zonde is.
Zou het alternatief beter zijn om helemaal geen geloften te doen? Hierop antwoordt de Tora - ja, dat is beter. "Maar als je afziet van het doen van een gelofte, zul je niet schuldig zijn. Je moet er zeker van zijn dat wat je lippen uitspreken, je dit ook daadwerkelijk doet, want je hebt je gelofte vrijwillig gedaan aan Adonai, je God, met je eigen mond." Dit betekent dat als je ervoor kiest om een gelofte aan God te doen, je moet gaan staan voor wat je zegt, ook al zou het een gelofte zijn waarvan God zou willen dat je deze niet had uitgesproken.
Meteen daarna gaat de tekst over op iets anders dat ook met de mond te maken heeft. Onze mond dient twee doelen - om te spreken en om te eten. Je moet je spreken hooghouden, maar je moet ook zorgen voor het eten van degenen die voor je werken.
Er staat geschreven: "Wanneer je in de wijngaard van je buurman komt, mag je zoveel druiven eten als je wilt, maar doe er geen in je mand." Met andere woorden, de eigenaar van de wijngaard die iemand in dienst heeft, kan niet voorkomen dat de arbeider druiven eet. Dit zou een element van wreedheid bevatten. Het zou verkeerd zijn als iemand zorgt voor het levensonderhoud van anderen bij het cultiveren van zijn wijngaard, terwijl hij zijn arbeiders verhindert om zich bezig te houden met hun eigen levensonderhoud,
Maar omgekeerd is het ook verboden voor de arbeider om dit cynisch uit te buiten. Over de arbeider wordt gezegd: "Maar je mag niets in je mand doen." Met andere woorden, je mag deze druiven niet mee naar huis nemen. Hetzelfde principe geldt voor: "Wanneer je in het staande graan van je buurman komt, mag je de aren met je hand plukken, maar je mag geen sikkel in het staande graan van je buurman steken." Dit betekent dat je tijdens je werk gebruik mag maken van de middelen van de eigenaar, maar maak van jezelf geen dief.
Op deze manier geeft de Tora een volledig integraal beeld van de heiligheid van wat de mond uitgaat, en het benoemd ook de verantwoordelijkheid van de werkgever voor datgene wat de mond van zijn werknemers binnenkomt.
Trefwoorden uit het artikel:
1.Spraak: Het artikel benadrukt het belang van de spraak en bespreekt het belang van het doen van geloften en de eis om je woorden na te komen.
2.Gelofte: Het concept van het maken van geloften en het nakomen ervan is een centraal thema in het artikel, waarbij de ethische implicaties en verantwoordelijkheden in verband met geloften worden benadrukt.
3. Levensonderhoud: Het artikel bespreekt de verantwoordelijkheid van werkgevers om te voorzien in het levensonderhoud van hun werknemers, waarbij ethische overwegingen met betrekking tot voedsel en levensonderhoud aan de orde komen.
