Navigeren door het metafysische domein en de uniciteit van Israëls bestemming

Parshat Bo opent met de laatste drie plagen over Egypte. Een vraag rijst: waarom  worden de plagen opsplitst in 7 in de vorige parasja en 3 in de onze? Het antwoord is eenvoudig: het lijkt te gaan om een ander soort verduidelijking. De eerste 7 plagen lieten Farao zien dat het volk Israël een unieke rol in de geschiedenis heeft. Maar dit zou metafysisch de volgende vraag kunnen oproepen: wie heeft gezegd dat de scheiding tussen Israël en de volken ook waar is in absolute zin? Misschien is het gewoon een historisch ongeluk. Door de geschiedenis heen heeft Israël bewezen een unieke natie te zijn en daarom willen ze Egypte verlaten. Maar misschien is er in het kosmische plan geen verschil tussen Egypte en Israël? Daarom zijn de plagen nodig - om het scheppingsproces te herscheppen.

Het scheppingsproces bestaat uit drie delen: de goddelijke beslissing, namelijk de primaire beslissing om de wereld te scheppen. Dan de schepping van de "leegte" - de ruimte waarin de wereld kan verschijnen, en tenslotte de vermenigvuldiging van de veelheid van het "bestaande". Het is precies de tegenovergestelde volgorde in de plagen:- de sprinkhaan vertegenwoordigt de kracht van vermenigvuldiging. De sprinkhaan brengt schade toe aan Egypte, maar niet aan Israël. Als dat zo is, zien we dat er al aan het begin van de vermenigvuldiging van het bestaande een onderscheid is tussen Israël en Egypte.

Farao vraagt: "Maar hoe zit het dan met de 'leegte'? Is er een verschil tussen Israël en Egypte in de 'leegte'?" Dus, duisternis wordt gebracht. Duisternis maakt onderscheid, "maar voor alle kinderen van Israël was er licht in hun woningen." Farao redeneert echter: wie heeft gezegd dat het vanaf het begin de goddelijke bedoeling is om onderscheid te maken? Hierop komt er een plaag die het "begin" treft - de eerstgeborenen "Hij sloeg elke eerstgeborene in Egypte, de eerstelingen van hun kracht in de tenten van Ham."

Na de plaag van de eerstgeborenen, die een absoluut verschil de tussen Israël en Egypte duidelijk maakt, is Farao overtuigd. Hij stuurt de Israëlieten en zegt: "Ga, dien de Heer, zoals jullie gezegd hebben... en zegen ook mij." Dit laat zien dat er een doorbraak was in Farao's begrip - er is een speciale bestemming voor Israël. Hoewel het Egyptische volk het niet precies begreep - "En Farao stuurde het volk," verdreven door het volk en uit Egypte verdreven, "omdat ze zeiden: 'We zijn allemaal dood,'" begreep Farao, die aan de top van de piramide stond, dat de hoop van de wereld de Israëlitische natie is, en daarom stuurt hij hen gewillig weg.