Parshat Bamidbar bespreekt het gebod om de Israëlieten te tellen, waarbij de nadruk ligt op degenen die in aanmerking komen voor het leger. Deze telling onderstreept de spanning tussen collectieve en individuele identiteiten. De Tora gebruikt de uitdrukking “aantal namen”, waarmee het belang van zowel het collectieve als het individuele wordt aangeduid. De Tora leert dat ware eenheid deze aspecten mengt, waarbij het collectief betekenis krijgt door de uniciteit van elk individu. Dit concept wordt weerspiegeld in het principe van “veralgemening en specificatie” in de interpretatie van de Schrift, met verborgen betekenissen in de getallen, onderzocht door de gematria.

Het onderzoeken van de Exodustekst onthult een opzettelijke afwezigheid van namen, die de depersonalisatie van Egypte weerspiegelt. Mozes komt naar voren als een sleutelfiguur, die deze uitwissing uitdaagt en een identiteitsverschuiving in gang zet. Het verhaal gaat van gezichtsloze individuen naar namen als Mozes en Farao, die een botsing van culturen symboliseren. Mozes' solidariteit met de Hebreeën en de daaropvolgende onthulling van zijn erfgoed onderstrepen de ingewikkelde culturele complexiteit die verweven zit in het bijbelse verhaal van slavernij, identiteit en bevrijding.